Αρχικά, οφείλω να διευκρινίσω ότι ανήκω και εγώ, όπως άλλωστε και η συντριπτική πλειοψηφία των δρομέων ανάμεσά μας, στη μάζα (εξ’ου και μαζικός αθλητισμός) των ερασιτεχνών, που για διάφορους λόγους ξεκινήσαμε και επιμένουμε σε ένα άθλημα όπου κατά βάση, εισήλθαμε με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Δεν μας προσφέρει χρήματα, αναγνώριση ή οποιουδήποτε τύπου παροχές, παρά -θα πρέπει να- καλύπτει τις θεμελιώδεις ανάγκες για σωματική και ψυχική υγεία, κοινωνικοποίηση, αλλά και προσωπική εξέλιξη μέσω της διαδικασίας της κατάκτησης των μικρών και μεγάλων, κάθε φορά, ατομικών μας στόχων.

Η καθεαυτή ικανοποίηση μέσα από το τρέξιμο δε, πηγάζει και από τα τρία στάδια που αυτό ακολουθεί: Πριν, κατά τη διάρκεια και μετά. Είτε πρόκειται για καθημερινή προπόνηση, είτε για αγωνιστική προσπάθεια, είτε για εκείνα τα επιπλέον χιλιόμετρα που μας ενέπνευσε η παρέα ή το περιβάλλον να κάνουμε, τρέχουμε γιατί βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ακριβώς την ευχαρίστηση που όλα αυτά τα στάδια, ξεχωριστά αλλά και ολιστικά, μας προσφέρουν. Γι’ αυτό και καταλήγουμε ακόμη και στις διακοπές μας, εκτός από τα συνηθισμένα, να πακετάρουμε και τα αθλητικά μας ρούχα και παπούτσια, ανεξαρτήτως εποχής, προορισμού ή διάρκειας.

Ως καθημερινός ερασιτέχνης δρομέας -και μόνο- λοιπόν, συνειδητοποιώ ότι ένα από τα μόνιμα διλήμματα που εκφράζουν οι περισσότεροι του “είδους” μας, αφορά στο τρέξιμο στην άσφαλτο απέναντι στο ορεινό τρέξιμο. Ή, για να το θέσω πιο ρεαλιστικά, αφορά στους δρομείς που επιλέγουν την άσφαλτο ως πεδίο δράσης, απέναντι στο εκτός δρόμου τρέξιμο. Η επιχειρηματολογία θα μπορούσε να επεκταθεί σε αμέτρητες σελίδες προσωπικών, επιστημονικών και αθλητικών αναλύσεων, αλλά έτσι θα χανόταν η ουσία, ήτοι η απόλαυση.

Έχοντας μοιράσει σχεδόν ισόποσα, την κατανομή χιλιομέτρων κατά τα τελευταία χρόνια, σε άσφαλτο και χώμα, θα προσπαθήσω να αποφύγω τον φαύλο κύκλο αντιπαράθεσης, για να μη χαθεί το ουσιαστικότερο επιχείρημα όλων: Το συναίσθημα. Ξεκινώντας λοιπόν να οριοθετώ το προσωπικό μου “δίλημμα” και ανατρέχοντας σε κάθε διαδρομή, αγωνιστική ή προπονητική, που έκανα τα τελευταία χρόνια σε δρόμο, βουνό, χώμα, άμμο, παραλίες και οπουδήποτε αλλού με ταξίδεψε αυτή η εξευγενισμένη τάση φυγής που αντιπροσωπεύει το τρέξιμο, συνειδητοποιώ το εξής: Τόσο η ψυχή και το πνεύμα, όσο και το ίδιο μου το σώμα, πριν, κατά τη διάρκεια αλλά κυρίως μετά από το τρέξιμο, με ευγνωμονούσαν πολύ περισσότερο καθέ φορά που επέλεγα το εκτός δρόμου τρέξιμο αυτών στο δρόμο.

Kαθαρά συναισθηματικά, ξεκάθαρα υποκειμενικά. Αλλά ήταν, αρχικά έστω, μια ικανή παρατήρηση ώστε να ξεκινήσω να αναλύω εκατέρωθεν τα επιχειρήματα με δίκαιο λογισμό και να τα βάλω σε μια μαθηματική τάξη, ώστε να μπορώ να τα επικαλούμαι στις μεταξύ “αντιπάλων” δρομέων συζητήσεις. Σε κάθε περίπτωση, δε θα τεθώ ανοιχτά υπέρ της μίας μορφής ή της άλλης, αλλά θα προσπαθήσω να τις συνδέσω, απομυθοποιώντας τη μία, για να αναδείξω την άλλη. Ας ξεκινήσει η απομυθοποίηση λοιπόν.

Μύθος πρώτος: Ποια χαρά μου δίνει τελικά το τρέξιμο στο βουνό, όταν πρέπει να κοιτάζω διαρκώς χαμηλά για να μην κινδυνεύσω;

Λογικό επιχείρημα, ομολογώ, απλά επικεντρώνεται σε μία και μόνο αίσθηση, την όραση. Αν λοιπόν η δρομική μας εμπειρία εξαρτάται αποκλειστικά από αυτή, ας αναλογιστούμε αρχικά μήπως αδικούμε τις υπόλοιπες αισθήσεις, ξεκινώντας από την… όσφρηση: Θυμάρι, ρίγανη, πεύκο, έλατο, ρετσίνι, κουκουναριά, καστανιά, τσάι, δεντρολίβανο, χαμομήλι, μέλι, είναι μερικές μόνο από τις γνώριμες μυρωδιές που παρατάσσει η φύση έναντι των αντίστοιχων του -ευρύτερου- αστικού περιβάλλοντος (σκουπίδια, καυσαέριο, τσιμέντο, σκουριά, βιομηχανικοί ρύποι, ακόμη και κατάλοιπα ωσμών από χώρους εστίασης, ως πρόχειρα παραδείγματα).

Κάπως ολοκληρωτική η προσέγγιση μάλλον, οπότε ας δοκιμάσουμε μία ακόμη αίσθηση, όπως… την ακοή! Πουλιά, τρεχούμενα νερά, ο άνεμος ανάμεσα στις φυλλωσιές, τα έντομα, τα τρωκτικά του δάσους, άγρια ζωή (από μακριά ευχόμαστε πάντα), είναι μερικοί μόνο από τους ήχους που καθιστούν την εμπειρία στο ορεινό τρέξιμο μοναδική, με αποκορύφωμα, τη δυνατότητα που σου δίνεται να βιώσεις ακόμη και την απόλυτη ησυχία του περιβάλλοντος. Στον αντίποδα: κορναρίσματα, φωνές, εργοτάξια, πλοία, μηχνήματα του Δήμου, κίνηση οχημάτων, πορείες, διαμάχες, έργα, κατασκευές παντός τύπου. Άνιση η μάχη και πάλι, έτσι;

Έχετε ακόμη, αισθανθεί ποτέ, τη “γεύση” του δάσους; Ναι, αυτή την αίσθηση της υγρασίας, εμπλουτισμένη με τη γύρη των φυτών και τις εκκρίσεις των δέντρων, που ανακυκλώνεται στον αέρα και γίνεται ένα με τα διψασμένα χείλη όταν τρέχεις στο δάσος; Ε, αυτό ακριβώς γεύομαι κάθε φορά που τρέχω σε μια ορεινή διαδρομή και δε θα την άλλαζα αν είχα την επιλογή με την αντίστοιχη γεύση της πόλης (πιστεύω πως δε χρειάζεται ανάλυση). Πόσο μάλλον, όταν μπορείς να σταματήσεις για λίγο το τρέξιμο, προκειμένου να σκύψεις και να δοκιμάσεις τα διάφορα είδη των μούρων που βρίσκονται γύρω σου, χωρίς να ανησυχείς καν για την ποιότητά τους. Αυτή τη γεύση λοιπόν που μπορεί να αλλάζει κάθε εποχή αλλά παραμένει πάντα συναρπαστική, πιστεύω πως όλοι οι δρομείς θα πρέπει να δοκιμάσουν έστω μια φορά.

Και καταλήγω (ίσως) με την αγαπημένη αίσθηση του ανθρώπινου είδους: την αφή. Η φύση μας αγγίζει διαρκώς όταν τρέχουμε μέσα και κοντά της. Οι φυλλωσιές, τα έντομα, τα κλαδιά, οι θάμνοι, η χαμηλή βλάστηση στο σύνολό της, όπως και κάθε τι που βρίσκεται στο πέρασμά μας και διασχίζουμε. Ρυάκια, λάσπες, χώμα, πεσμένα κλαδιά, κορμοί, οτιδήποτε ανάγλυφο πάνω στο οποίο πατάμε και αγκαλιάζουν τα πόδια μας, ακόμη και οι πέτρες που μας δυσκολεύουν, κρύβουν μια διάδραση, μια εναλλαγή δίχως περιορισμούς και συγκεκριμένη μορφή, την εναλλαγή των υφών και του εδάφους, που μόνο “εκεί” υπάρχει. Ο δρόμος θα έχει πάντα την ίδια αίσθηση, πριν και μετά από μια βροχή ή δυνατό άνεμο, το μονοπάτι ποτέ δεν θα είναι το ίδιο. Το ταρτάν του σταδίου, θα είναι πάντα στατικό, χωρίς εκπλήξεις. Αυτό το αγκάλιασμα από τα χέρια της φύσης όμως, αναγάγει την αίθηση της αφής σε ιεροτελεστία.

Αλλά, μια στιγμή, για την όραση ήταν οι ενστάσεις. Συγνώμη, ξεχάστηκα. Το καλό όμως είναι ότι δε χρειάζεται να ανακεφαλαιώσω τα επιχειρήματα υπέρ των υπολοίπων αισθήσεων για να μεταφέρω τι είναι αυτό που βλέπουν τα μάτια όταν τρέχουν στο βουνό. Ωραίοι οι κάδοι, τα αυτοκίνητα, οι πολυκατοικίες, οι εξέδρες των σταδίων, τα σκουπίδια και τα μηχανάκια, αλλά, ας με πείσει κάποιος ότι ξεπερνούν τη θέα των Τζουμέρκων από το Μέτσοβο, ή των χωριών της Ευρυτανίας από την Καλλιακούδα, ή ακόμη ακόμη του -απομακρυσμένου- κέντρου της Αθήνας από τον Υμηττό και την Πάρνηθα, ή της Εύβοιας από την Πεντέλη. Μάταια η σύγκριση. Και ναι, η όραση εκπαιδεύεται ώστε να βλέπεις πιο μπροστά στο μονοπάτι χωρίς να κινδυνεύεις. Αυτό που δεν εκπαιδεύεται είναι η προκατάληψη, δοκίμασέ το και θα δεις.

Μύθος δεύτερος: Δε τρέχω στο βουνό γιατί θα γίνω πιο αργός-ή δρομέας.

Αναρρωτήσου, καταρχήν, γιατί τρέχεις και κυρίως, ποιος σε κυνηγάει; Επίσης, προσπάθησε να κατανοήσεις το γιατί η ευκαιρία που σου δίνει το ποικιλόμορφο εκτός δρόμου έδαφος, για να γυμνάσεις και να δυναμώσεις μυϊκές ομάδες που ουδέποτε φαντάστηκες ότι υπάρχουν, είναι μοναδική. Κι αυτό γιατί πολύ απλά ποτέ δεν τις ένιωσες να γυμνάζονται με την μονόπλευρη προπόνηση που ακολουθούμε οι δρομείς της ασφάλτου ή του σταδίου.

Επαναλαβάνω, προτού παρεξηγηθώ, ότι ουδεμία σχέση ή γνώση έχω σχετικά με προπονητική, εμβιομηχανική ή εκγύμναση του σώματος, πέρα από το ίδιο το τρέξιμο που τόσο πολύ απολαμβάνω. Αυτό το οποίο σίγουρα γνωίζω όμως, είναι η αλλαγή στο σώμα και δει τα πόδια των δρομέων που επιλέγουν να τρέξουν -και- στο βουνό. Γιατί τόσο η εναλλαγή στις κλίσεις, όσο και η διαρκής προσαρμογή των άκρων στο έδαφος, απαιτεί αλλά κυρίως οδηγεί στη βελτίωση όλων σχεδόν των παραμέτρων που χρειάζεται ένας δρομέας για να γίνει… πιο γρήγορος. Ναι! Μπορεί να τρέχεις πιο αργά στο βουνό, σε απόλυτες πάντα τιμές, αλλά στο τέλος, το όφελος που έχεις αποκομίσει (ακόμη και βραχυπρόθεσμα) από αυτή τη ενασχόληση, σε κάνει πρακτικά πιο γρήγορο.

Γιατί από τη μία ξεκλειδώνεις μυϊκές ομάδες που αγνοείς με το επαναληπτικό τρέξιμο στο δρόμο, από την άλλη, η βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής σου λειτουργίας, μέσα από την εναλλαγή εντάσεων και κλίσεων, οδηγεί ουσιαστικά σε αύξηση της δυνατότητάς σου να πας και πιο γρήγορα, αλλά και πιο μακριά. Το μόνο που χρειάζεται είναι οι απαιτούμενες προσαρμογές. Σαν αυτές που χρειάστηκε να κατακτήσουμε όλοι μας όταν ξεκινήσαμε το τρέξιμο. Εν προκειμένω, προσαρμογές στις αποστάσεις… καθ’ ύψος. Τις υψομετρικές κοινώς, που δοκιμάζουν κάποιους από τους παραμελημένους μύες ανεβαίνοντας και πιέζουν συνδέσμους αλλά και τελείως διαφορετικούς μύες κατεβαίνοντας. Υπομονή μονάχα θέλει.

Με την προπόνηση, θα έρθει και η ανοχή στην καταπόνηση, αλλά και η βελτίωση σε όλες τις προαναφερθείσες παραμέτρους. Και τότε είναι που η φυσική εξέλιξη στο ορεινό τρέξιμο, θα σου ανοίξει έναν εντελώς νέο κόσμο δυνατοτήτων στο επίπεδο… επιφανείας της θάλασσας. Δεν είναι διόλου τυχαίο άλλωστε, που μερικοί από τους κορυφαίους αθλητές παγκοσμίως σε αγώνες δρόμου, είναι δρομείς που τρέχουν σχεδόν αποκλειστικά σε ορεινό περιβάλλον.

Μύθος τρίτος: Το ορεινό τρέξιμο είναι επικίνδυνο για τραυματισμούς.

Είναι σαν να λέει κάποιος ότι δεν ανεβαίνει σε αεροπλάνα γιατί είναι επικίνδυνα. Προφανώς , αν πέσει το αεροπλάνο, η κατάληξη είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Το ίδιο ισχύει και στο βουνό, ας μη γελιόμαστε. Εάν κάτι πάει λάθος, είναι τέτοιο το περιβάλλον, που είναι αρκετά πιθανό να συμβεί ένας σοβαρός τραυματισμός. Γιαυτό και το ορεινό τρέξιμο -σε ανταγωνιστικό τουλάχιστον επίπεδο- δεν ενδείκνυται σε όλους.

Στατιστικά όμως, οι τραυματισμοί που προκύπτουν σε ασφάλτινους δρομείς, λόγω της συσσωρευτικής καταπόνησης, είναι ασύγκριτα περισσότεροι σε αριθμούς σε σχέση με τους αντίστοιχους που προκύπτουν από ατυχήματα στο χώμα. Και ο λόγος είναι ο εξής ένας: η επανάληψη της κίνησης. Δεδομένη στο δρόμο και το στάδιο, δεδομένα ανύπαρκτη στο χώμα, αφού κάθε βήμα είναι διαφορετικό από το επόμενο και το προηγούμενο. Η μόνη απαίτηση που προκύπει στο ορεινό τρέξιμο είναι για αντίστοιχη ενδυνάμωση, που θα υποστηρίξει το μυοσκελετικό σύστημα να αντέξει την καταπόνηση που προαναφέρθηκε. Συσσωρευτικά όμως, είναι πολύ μικρότερη η πιθανότητα για τραυματισμό.

Εν κατακλείδι, προτεινόμενη προπόνηση δεν υφίσταται, ούτε καν κατεύθυνση προς τη μία διάσταση του τρεξίματος ή την άλλη. Στις ισορροπίες κρύβεται η επιτυχία, αλλά κυρίως στην ελεύθερη επιλογή, με βάση τις ανάγκες της ψηχής του καθενός από εμάς.

Το τρέξιμο αποτελεί μια υγιή διαδικασία, που με λίγη περισσότερη κατανόηση και ορθή αντίληψη, μπορεί να μας βελτιώσει σε πολλούς τομείς, ξεκινώντας και από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Μονοδιάστατα ή μη δηλαδή. Η προκατάληψη δε θα μας έβγαζε ποτέ στο δρόμο αν το καλοσκεφτεί κανείς, οπότε πως μπορεί να μας αποτρέψει από το να δοκιμάσουμε τα οφέλη του τρεξίματος σε ένα διαφορετικό περιβάλλον; Ας αναρρωτηθούμε λοιπόν, αν τα πραγματικά αίτια που αποφεύγουμε το βουνό είναι διαφορετικά από τα προβαλλόμενα, γιατί η προκατάληψη είναι επιλογή. Το ίδιο και η απομυθοποίηση.

Πάντα υπό το πρίσμα της προσωπικής εμπειρίας και γνώσης λοιπόν, εύχομαι κάθε χιλιόμετρο, όπου κι αν το τρέχετε, να γεμίζει όλες τις αισθήσεις σας σε βαθμό πρωτόγνωρο και ολοκληρωτικό. Πριν, κατά τη διάρκεια και κυρίως μετά το τρέξιμο!

Φιλικά, Αντώνης

Ο Τάκης, Ultraman ή Superman, όπως πολλοί από εμάς συνήθως αποκαλούμε, αποτελεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πολυσυζητημένη φυσιογνωμία στους δρομικούς κύκλους των Rafina Runners. Ειδικά κατά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όπου εντυπωσιάζει με προκλήσεις που για εκείνον πλέον μοιάζουν παιχνίδι μυαλού, αλλά για τους περισσότερους, αποτελούν στόχο ζωής. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν αυτές επαναλαμβάνονται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ τους.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, καθώς η εμπλοκή του με τον αθλητισμό ξεκίνησε πολύ παλαιότερα από όσο τον γνωρίζουμε εμείς. Απο τα προεφηβικά του ήδη χρόνια, ασχολείται συστηματικά με τον ατομικό και ομαδικό αθλητισμό, μέσα από το μπάσκετ, το τρέξιμο, το μονό σκι θαλάσσης, το μπιλιάρδο και πολλά ακόμη. Και μπορεί στην πορεία οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις να τον περιόρισαν για μεγάλο σχετικά διάστημα, η μοίρα όμως τον έφερε ξανά στο τρέξιμο, με μια τυχαία (;) αφορμή.

Μια φιλική παρότρυνση, μόλις το καλοκαίρι του 2016, για συμμετοχή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας ήταν αρκετή για να ξυπνήσει και πάλι μέσα του τη δίψα για το δρόμο. Προετοιμάστηκε, το πίστεψε και μπήκε στο λεωφορείο για την Αφετηρία του Μαραθώνα, όπου δίπλα στους πρωτεργάτες του δρομικού κινήματος της Ραφήνας, το Γιώργο Χανούμη και το Σπύρο Σκαρέα, συνειδητοποίησε ότι το τρέξιμο ήρθε στη ζωή του για να μείνει. Ευτυχώς για εμάς, θα συμπληρώσω.

Ο Παναγιώτης Αναγνώστου, λοιπόν, για όσους δε το γνωρίζουν, πέρα από ιδρυτικό μέλος, προϋπήρχε ως θεμελιώδης λίθος του Συλλόγου, αφού από τη γέννηση κιόλας της ιδέας των Rafina Runners, τίμησε το ιστορικό όνομα, στις πρώτες κιόλας συμμετοχές του σε επίσημους αγώνες. Έκτοτε, αποτελεί σημείο αναφοράς στις δρομικές μας ιστορίες, αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι των συναντήσεών μας στο «στέκι» από ενάρξεώς τους. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η ευγένεια, το ήθος και το χαμόγελό του υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, τον καθιέρωσαν τόσο στην παρέα, όσο και στις καρδιές όλων όσων έχουν την τύχη να τον συναναστρέφονται, του γράφοντος συμπεριελαμβανομένου.

Στην πιο πρόσφατη ιστορία του, συναντάμε την εντυπωσιακά γρήγορη εξέλιξή του σε δρομέα αντοχής, αλλά και τη σταδιακή προσκόλλησή του στις -ακόμη πιο- μεγάλες αποστάσεις. Δεν ακολουθεί κάποιο προπονητικό πρωτόκολλο, καθώς επίσης κανένας αγώνας δεν αποτελεί αυτοσκοπό για εκείνον. Θα σκεφτόμασταν εύκολα μερικοί, πως σε όλο αυτό τον βοήθησε τόσο η αθλητική του υποδομή όσο και το γεγονός ότι πηγαινοέρχεται καθημερινά σχεδόν στο χώρο εργασίας του στο κέντρο της Αθήνας, με το ποδήλατο!

Τα πράγματα όμως δεν ερμηνεύονται πάντα τόσο απλά. Βλέπετε, μετά από τρεις συμμετοχές στην κλασική διαδομή του Μαραθωνίου, αλλά και μερικούς αγώνες multisports (πρόσφατα μάλιστα, συμμετείχε δοκιμαστικά σε αγώνα τριάθλου Ολυμπιακής απόστασης με εξαιρετική επίδοση), στη σκέψη του Superman οι αποστάσεις άρχισαν να φαίνονται όλο και πιο μικρές, όλο και πιο βατές, όλο και πιο βολικές. Ως φυσικό επακόλουθο, λοιπόν, δεν άργησε να έρθει η πρώτη του απόπειρα να τρέξει έξω από τη σφαίρα των «συμβατικών» αποστάσεων.

Είχε μόλις ολοκληρώσει τον Αυθεντικό Μαραθώνιο του 2018, όταν εξέφρασε την επιθυμία του να επιχειρήσει τον πρώτο του υπερμαραθώνιο. Κι όταν λέμε επιθυμία, εννοούμε ότι δήλωσε τη συμμετοχή του στον 2ο Βυζαντινό Αγώνα των 50χλμ, δύο μόλις μήνες αργότερα. Η σκέψη του ήταν απλά να δοκιμάσει, ώστε να γνωρίσει τι και πως έρχεται μετά τα 42.195 μέτρα. Πραγματοποίησε, δε, εξαιρετική διαχείριση δυνάμεων αλλά και επίδοση, παρέα και με άλλους δρομείς του Συλλόγου, αδερφούς Χριστοδούλου και Νίκο Φωτιάδη.

2ος Βυζαντινός Αγώνας 50χλμ – 2019

Η αρχή είχε γίνει, και η επιθυμία του να πάει ακόμη πιο μακριά, μόλις είχε εδραιωθεί. Ακολούθησαν ακόμη μερικά επιτεύγματα μέσα στον επόμενο χρόνο, όπου εκτός της συμμετοχής του στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, συμμετείχε κατά σειρά σε 2 ακόμη υπερ-μαραθώνιες προσπάθειες, ξεκινώντας με τον 12ο Σαρωνικό Δρόμο 63,4χλμ τον Δεκέμβρη του 2019. Στη συνέχεια, επέστρεψε και πάλι στον 3ο Βυζαντινό δρόμο, πραγματοποιώντας ακόμη πιο εντυπωσιακή εμφάνιση από την πρώτη φορά, για να συνειδητοποήσει πλέον ότι η τάξη μεγέθους αυτών των αγώνων, απλά… δε τον ικανοποιεί.

Η τάση του να ξεπερνά κάθε φορά τον εαυτό του και να επιβεβαίωνει ότι δεν υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη θέληση και δύναμη, τον έφερε στην εκκίνηση του 12ώρου αγώνα του 1ου Atromitos Ultra Race, στο κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά (έναν μόλις μήνα μετά την προηγούμενη υπέρβασή του). Εκεί, ολοκλήρωσε την προσπάθειά του, ξεπερνώντας τα 100χλμ. (!) που και έγινε ο στόχος του, καταλαμβάνοντας μάλιστα την 2η θέση στη γενική κατάταξη των αντρών, ανάμεσα σε μερικές από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες υπερ-αποστάσεων της χώρας. Την προσπάθειά του υποστήριξε σύσσωμος ο Σύλλογός μας αφού πολλά μέλη και φίλοι του Παναγιώτη, βρέθηκαν κατά κύματα σε όλη τη διάρκεια της παγωμένης και αρχικά βροχερής 8ης Φεβρουαρίου του 2020, στο πλευρό του, για να του δώσουν, αλλά κυρίως για να πάρουν δύναμη από το μεγαλύτερο ως τώρα επίτευγμά του .

1ος Atromitos Ultra – 2020 (12h / 101χλμ)

Για μία ακόμη φορά, είχε υπερβάλλει εαυτόν, με υποδειγματική μάλιστα αντιμετώπιση, γεμάτη σεμνότητα, ταπεινότητα και απόλυτη αφοσίωση στις πραγματικές αξίες του αθλητισμού. Ο Ultraman αποτελεί καθημερινό παράδειγμα ανθρώπου χωρίς αυτοσκοπούς, χωρίς ανάγκη να αποδείξει τίποτε και σε κανέναν, παρά μόνο εμπνέει τόλμη, πίστη, θάρρος και θέληση σε όλους, ώστε να μη φοβούνται να κυνηγήσουν όνειρα, εντός και εκτός του αθλητικού βίου. Πρότυπο συμπεριφοράς και ήθους, εν γένει.

Με τον Παναγιώτη συναντηθήκαμε μερικές φορές αυτές τις μέρες, σε μια προσπάθεια να εκμαιεύσουμε τις επόμενες σκέψεις του, αλλά και τα μυστικά που κρύβει στην ψυχή του και τον οδηγούν με αυτή την πραότητα και καλοσύνη κάθε φορά και πιο μακριά. Προσπαθήσαμε να καταγράψουμε την έμπνευση που αποπνέει και κυρίως να μάθουμε μέσα από τη στάση του τι είναι αυτό που πρέπει να μας δείχνει κάθε μας επόμενο βήμα, αλλά και πως μπορούμε να απολαμβάνουμε με περισσότερη αυτοπεποίηθηση και ασφάλεια το τρέξιμο των πιο… μεγάλων αποστάσεων.

Τον ευχαριστούμε πολύ και του ευχόμαστε κάθε καλό, υγεία και επιτυχία σε ότι σκεφτεί να κάνει και του υποσχόμστε ότι δε θα τρέξει ποτέ μόνος του, από όπου και αν ξεκινήσει, όσο μακριά κι αν αποφασίσει να φτάσει.

Ας τον απολαύσουμε λοιπόν, σε μια μικρή, αυθόρμητη συνέντευξη κυριολεκτικά on the rocks, στην όμορφη νυχτερινή Ραφήνα:

Παναγιώτης Αναγνώστου – The Ultraman (video)

 Αν θες να πας κάπου γρήγορα, πήγαινε μόνος σου, αλλά αν θες να πας μακριά, πήγαινε με παρέα…

Αν πάλι, δεν έχεις ιδέα ούτε που θες να φτάσεις, αλλά ούτε πόσο χρόνο έχεις διαθέσιμο, τότε πιθανότατα σε λένε Πέτρο Κοράκη και είσαι ο ορισμός του δρομέα – εραστή του αθλήματος!

Τον Πέτρο -κατά το κοινό «Κενυάτη»- τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά περίπου πριν 2 χρόνια τρέχοντας (τι άλλο!) στη Ραφήνα. Πλέον τον συναντάς να τρέχει οπουδήποτε, οποτεδήποτε, με ή χωρίς παρέα και σε οποιονδήποτε ρυθμό, συνήθως ακολουθώντας το δικό σου. Σου φαίνονται πολύ γραφικά όλα αυτά;

Θα εκπλαγείς πολύ περισότερο, όταν μάθεις -αν δε το ξέρεις ήδη- ότι ο Πέτρος τρέχει αποκλειστικά χωρίς ρολόι καταγραφής, χωρίς δομημένο μοντέλο προπόνησης και χωρίς κανέναν συγκεκριμένο αγωνιστικό στόχο, ενώ αποφεύγει σχεδόν δογματικά κάθε διαδικτυακή προβολή και επικοινωνία.

Τρέχει γιατί αγαπά τη διαδικασία, γιατί με αυτό τον τρόπο κοινωνικοποιείται και κυρίως, γιατί τον κάνει να χαμογελά. Το τελευταίο, είναι μάλλον και το πιο χαρακτηριστικό του στοιχείο, ίσως πάνω και από το ίδιο το δρομικό του στυλ, που ξεχωρίζεις από μακριά: ήρεμα, αγέρωχα, γαλήνια, χωρίς άγχος, ιδρώτα ή πανικό, απολαμβάνοντας κάθε εικόνα γύρω του.

Ο Πέτρος θα σε ακολουθήσει για τρέξιμο χωρίς να ρωτήσει πόσο μακριά, με τι ρυθμό ή κατεύθυνση θα κινηθείς. Θα έρθει, είτε σε βρει στο τέλος του χαλαρού αποκαταστατικού σου run, είτε πριν το Κυριακάτικο long, ακόμη κι αν είχε ξανατρέξει μόλις την προηγούμενη μέρα. Και αν απορήσεις που ακολουθεί και πάλι, ένα τεράστιο χαμόγελο θα πλαισιώσει το αγαπημένο του «πάμε ρε παδιά!» που μαγικά θα σε κάνει κι εσένα να χαμογελάσεις.

Σε περίπτωση που παρά τα προαναφερθέντα, θελήσεις να τον κατατάξεις στους κοινούς δρομείς που αθλούνται ανάμεσά μας, θα απογοητευτείς για ακόμη μια φορά. Γιατί, το γεγονός ότι δε καταγράφει τις διαδρομές του ο ίδιος, δε σημαίνει ότι αυτές δε καταγράφονται, πόσο μάλλον όταν λαμβάνει μέρος σε αγώνες (όπως αρκετούς μαραθωνίους σε Ελλάδα και εξωτερικό έως τώρα), οι οποίοι μάλιστα αποδεικνύουν εμφατικά το ότι εκτός από ευτυχισμένος δρομέας, είναι και ικανότατος!

Οι επιδόσεις του είναι εντυπωσιακές, χωρίς ποτέ να έχει στοχεύσει σε κάποιον αγώνα προπονητικά, γεγονός που κάνει όλους τους υπόλοιπους να απορούν για τα αποθέματα και την προοπτική που κρύβει. Κι όμως, οι επιδόσεις του, δεν είναι καν ο λόγος που αφιερώνουμε αυτό το άρθρο στον Πέτρο. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την άθληση, που αντιμετωπίζει το τρέξιμο αλλά και τους δρομείς κάθε επιπέδου, αυτά που τον ξεχωρίζουν ανάμεσά μας. Είναι ο σεβασμός και ο θαυμασμός που εμπνέει η ίδια του η ψυχή, η αγνή του αγάπη για το τρέξιμο και τη δρομική παρέα και συνήθεια.

Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, που αναφερόμαστε σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της δρομικής μας παρέας, λίγες μόλις μέρες μετά την τελευταία του απόπειρα να μας τρελάνει. Ως συνήθως, χωρίς να κουβαλάει πάνω του οτιδήποτε “περιττό” (jel, νερό, ζώνη, ηλεκτρολύτες) παρά μόνο ένα δανεικό ρολόι, έτρεξε διαδρομή 42.2 χλμ εντός της Ραφήνας, γιατί απλά το «γούσταρε».

Στον Μαραθώνιο αυτό «περίπατό» του, τον συνόδευσε ο Παναγιώτης Σπανόπουλος, ανοίγοντας μαζί του μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση επί ποδός, προκειμένου να γνωρίσουμε καλύτερα έναν άνθρωπο που μας εμπνέει σταθερά με το ήθος και την αθλητική του ευγένεια. Το σύνολο της συνέντευξης μπορείτε να παρακολουθήσετε στο video που ακολουθεί και επιμελήθηκε ο Παναγιώτης, δημιουργώντας ένα υπέροχο αποτέλεσμα, με τον Πέτρο να απαντά με χαμόγελο κάθε ερώτηση χωρίς διασταγμό, χωρίς να λαχανιάζει και κυρίως με άφθονο χιούμορ και χαμόγελο.

Για την ιστορία, ο Πέτρος σημείωσε χρόνο Μαραθωνίου 3 ώρες κα 38′ – με μερικές μάλιστα στάσεις – σε μια διαδρομή με 350 μέτρα θετικής υψομετρικής και σε ημέρα με αρκετή ηλιοφάνεια και ζέστη.

Ευχαριστούμε θερμά, τόσο τον Πέτρο Κοράκη για τη διάθεση και συμμετοχή του σε αυτό το εγχείρημα, όσο και τον Παναγιώτη Σπανόπουλο για το χρόνο που διέθεσε και το όμορφο αποτέλεσμα. Απολαύστε τους στο αφιέρωμα που παρουσιάστηκε στην ζωντανή εκπομπή του καναλιού μας στο YouΤube το βράδυ της 9ης Μαϊου 2020, στον σύνδεσμο που ακολουθεί! 

Πέτρος Κοράκης – Ο Κενυάτης

Είναι πράγματι αξιοσημείωτο, πως ένας ιός μπορεί να μεταλλαχθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλεί μαζικό πανικό, ανασφάλεια, εγκλεισμό, απόγνωση, απομόνωση, ακόμη και τρόμο, σε τόσο ανεξέλεγκτη έκταση και ταυτόχρονα, σε τόσο περιορισμένο χρόνο. Σαφώς, είναι μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, αποτελώντας σημείο αναφοράς αλλά και γενικευμένη δοκιμασία, με πολλές και περίπλοκες συνιστώσες. Επιστημονικές ερμηνείες, αναλύσεις περί προσωπικής ευθύνης, οικονομικά δεδομένα, καθώς και κάθε είδους σημειολογία και συνωμοσιολογία, ανήκουν στους αρμόδιους και δεν έχουν χώρο υπό οποιαδήποτε τοποθέτηση σε ένα άρθρο δρομικού προσανατολισμού, όπως το παρόν.

Αυτό που χρίζει, όμως, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, σε τέτοιου είδους δυσκολίες, είναι οι μεταλλάξεις στη συμπεριφορά και τη στάση του ανθρώπου, όταν ο κλειός γύρω του στενεύει και η επίδραση μιας κρίσης εξειδικεύεται και εστιάζεται στην ατομικότητα του καθενός. Άλλωστε, πολλές πτυχές του χαρακτήρα, δεν προβάλλονται παρά μόνο στα όρια των δοκιμασιών, σε καταστάσεις ξένες και συνθήκες έξω από την κεκτημένη ευκολία.

Η βασική, λοιπόν, μετάλλαξη που παρατηρήθηκε με την εμφάνιση αυτής της κρίσης, ήταν η ασυγχώρητη εγωκεντρικότητα του ατόμου – δρομέα. Μάλιστα, το ξέσπασμά της ήταν πολύ πιο ραγδαίο κι από την ίδια την συνειδητοποίηση της κατάστασης, σε βαθμό που να απορεί κανείς εκ των υστέρων για τον παραλογισμό που επέδειξε λίγες μέρες μόνο πριν. Η εμφάνιση του ιού στη χώρα μας, για τους περισσότερους δρομείς, αποτέλεσε μια τεράστια ανησυχία, όχι τόσο για τον ίδιο τον κίνδυνο, ούτε καν για την έκταση της επίδρασης στην καθημερινότητά του, αντίθετα συνδέθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την δυνατότητά του ή μη να παραστεί και να συμμετάσχει σε αγώνες που επέλεξε στο καλεντάρι του.

Δύο πράγματα συντέλεσαν σε αυτό: Η αλαζονία του ατόμου – αθλητή, που τον κάνει να αισθάνεται άτρωτος σε μία δοκιμασία υγείας και η ψυχαναγκαστική σύνδεση του με τους αγώνες. Την πρώτη φρόντισε να ενισχύσει εξ’ αρχής η ίδια η επιστήμη, εξαιρώντας σχεδόν τους δρομείς (λόγω φυσικής κατάστασης και ηλικιακού εύρους) από τις ευπαθείς ομάδες. Τη δεύτερη όμως, την πιο επικίνδυνη, φρόντισε να θωρακίσει η καλά κρυμμένη εγωιστική φύση των χαρακτήρων μερίδας αθλητών – δρομέων, που περιμένει κάθε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη, ώστε να εκδηλώσει συμπτώματα του ιού του ανταγωνισμού και της υπεροχής.

Αυτό που όλοι οι δρομείς λιγότερο ή περισσότερο βιώσαμε (και συνεχίζουμε ως ένα βαθμό να βιώνουμε) τις τελευταίες εβδομάδες ήταν θλίψη, απογοήτευση, εκνευρισμός, ξενέρωμα, απέχθεια και αδικία για την προετοιμασία που πάει χαμένη, αφού ματαιώνονται ένα – ένας όλοι οι αγώνες στόχοι για το επόμενο -άγνωστο πόσο μεγάλο- διάστημα. Κάπως έτσι, ξαφνικά, ξεχάσαμε για ποιο λόγο τρέχουμε, διαψεύδοντας τον εαυτό μας όταν ισχυριζόταν ότι είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που έχουμε στη ζωή. Πως το διαψεύσαμε; Όταν το συνδέσαμε με τον αυτοσκοπό του αγώνα. Όταν έλειψε ο αυτοσκοπός, έλειψε και η χαρά.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, σταματήσαμε και να παρατηρούμε γύρω μας, όπου ο αυτοσκοπός για κάποιους στη ζωή, έγινε η ίδια η ζωή. Ξεχάσαμε να τρέχουμε γιατί μας δίνει ζωή, την ώρα που κάποιοι έτρεχαν για να προλάβουν τη ζωή. Κόσμος νόσησε, κινδύνεψε, έχασε και συνεχίζει να χάνει τη ζωή του ενώ για μας το τέλος του κόσμου, ήταν η μη συμμετοχή μας σε αγώνες. Αν δεν είναι αυτό εγωκεντρικό, τότε τι είναι; Αν δεν είναι αυτό αλαζονικό, τότε τι είναι; Και κυρίως, αν δεν είναι αυτό ασθένεια, τότε τι είναι;

Το ακόμη πιο ενδιαφέρον με τις μεταλλάξεις βέβαια, είναι πως άλλοτε γίνονται προς θετική και άλλοτε προς αρνητική κατεύθυνση, άλλοτε εν αγνοία μας και άλλοτε στοχευμένα. Το ευχάριστο στην προκειμένη, είναι ότι ο δύσκολος καιρός που ακολούθησε και θα έπεται για πολύ ακόμη, μας δίνει την επιλογή να επιφέρουμε μια σημαντική μετάλλαξη, τόσο στον τρόπο που σκεφτόμαστε, όσο και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την παραγματικότητα. Ισως όχι όλοι εξαρχής, αλλά αυτό είναι και το πλεονέκτημα ενός ιού: η εξάπλωση μέσω της διάδοσης από το ένα άτομο στους γύρω του!

Εναλλακτικοί τρόποι προπόνησης, επανακαθορισμός των στόχων και των επιδιώξεων, είναι κυρίως δουλειά εαυτών αλλά και των προπονητών μας. Όπως πρόσφατα διδάχτηκα μάλιστα, η υπομονή είναι συνώνυμο της αντοχής και ως δρομείς αντοχής, οφείλουμε να το γνωρίζουμε πολύ καλά, όπως επίσης οφείλουμε να θυμηθούμε το εξής:

Το τρέξιμο ήταν και οφείλει να παραμείνει το μέσο που μας χαρίζει ευεξία, ψυχική ανάταση και ισορροπία, αλλά κυρίως ο δρόμος για την επίτευξη των πνευματικών μας στόχων, μέσα από την υγιή και υπεύθυνη διαχείριση των ευκαιριών που μας προσφέρει. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση, μόνο ως ιογενής και επικίνδυνη πρέπει να λογαριάζεται, χωρίς αντίδοτο, εμβόλιο ή ικανό μέτρο πρόληψης για τον εν δυνάμει ασθενή…

Με ευχές για υγεία, υπομονή, και ψυχραιμία,

Αντώνης Τσιγκρέλης