Ζούμε πολλές μικρές ζωές. Όχι, δεν αναφέρομαι σε παράλληλα σύμπαντα και περίπλοκες διαστάσεις, παρά μονάχα εδώ, στο τώρα και το πάντα, τη μία, ενιαία και γνωστή ύπαρξή μας. Από τη γέννησή μας κιόλας, κάθε κεφάλαιο και κάθε σημαντική αλλαγή στη ζωή του καθενός, κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ως μια ξεχωριστή ζωή. Τα παιδικά μας χρόνια, η εφηβεία, ο φοιτητικός βίος, η πρώτη (όπως και κάθε επόμενή μας) δουλειά, σχέση, ή δραστηριότητα, η οικογένεια, οι επιτυχίες, οι αποτυχίες, οι απογοητεύσεις και το κάθε ξεχωριστό όνειρό μας, μαζί με το ταξίδι προς αυτό. Όλα, δυνητικά, μπορούν να αποτελέσουν μια ξεχωριστή ζωή για τον καθέναν μας, με τη δική της αξία, καταργώντας εν τέλει ακόμη και την ίδια τη φιλοσοφική ανάγκη αναζήτησης του τι υπάρχει μετά. Κατά τη γνώμη μου, μια ακόμη -τουλάχιστον- νέα ζωή μας περιμένει και μετά και με αυτή την πίστη έμαθα να πορεύομαι ως εδώ.
Σε μία από τις πιο πρόσφατες ζωές μου λοιπόν, έμελλε να βάλω το τρέξιμο οδηγό και βήμα στη ζωή μου, για πολλά από τα επόμενα βήματα που κλήθηκα να κάνω από τότε που το υποδέχτηκα. Μια από τις πιο όμορφες ζωές ανοίχτηκε έκτοτε, γεμάτη ευκαιρίες, μαθήματα, αρχές, αξίες και νοήματα που αγνοούσα πιο πριν. Αυτή είναι και η ομορφιά της αλληλουχίας των διαφορετικών τμημάτων στη ζωή μας εκτιμώ, το να κατακτάς διαφορετικής ποιότητας και ποσότητας βαθμό εμπειρίας κάθε φορά. Το πως θα μοιράσεις σε μέρη την ενιαία ύπαρξή σου, είναι ξεκάθαρα υποκειμενικό βέβαια. Μια ολόκληρη ζωή από μόνη της, αλλά και ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα κομμάτια της εξέλιξής μου, αποτέλεσε η εμπλοκή μου στη Διοίκηση του Αθλητικού Συλλόγου Δρομέων Ραφήνας – Πικερμίου, τη γνωστή πια παρέα των Rafina Runners, κατά τα τελευταία δύο χρόνια. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε περίπου τέσσερα χρόνια πριν, όταν συνάντησα για πρώτη φορά τη δρομική αυτή ομάδα κι έγινα έκτοτε αναπόσπαστο κομμάτι αυτής, όπως κι εκείνη της ζωής μου. Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες, τις πρώτες συναντήσεις, τις πρώτες προσεγγίσεις, σκέψεις, διαφωνίες, αντιπαλότητες και διαμάχες, δεν έλειψα ούτε μια στιγμή. Δεν έλειψα, γιατί είδα ένα χρέος απέναντι σε μια κοινωνία με διάθεση να δημιουργήσει, αλλά και ανθρώπους με έκδηλη την ανάγκη να ανήκουν κάπου, όχι αποσδιόριστα, αλλά κάπου με ισχυρή βάση, θεμέλια και έναν οδηγό. Αυτό έγινε έκτοτε το χρέος μου. Με πίστη στις προσωπικές αρχές, αλλά και τη φιλοσοφία της παρέας που διαρκώς μεγάλωνε, ανέλαβα, μέσα από την εμπιστοσύνη του συνόλου της παρέας, να ηγηθώ αυτού του εγχειρήματος.
Άγχος, αγωνία, πίεση, συνεχής αναζήτηση για νέες ιδέες, εξέλιξη και δημιουργία, ένας συνεχής αγώνας ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, πιθανότητα και συγκυρία, αφού όλα γύρω άλλαζαν με μανιώδη ρυθμό προς δυσκολότερη κατεύθυνση κάθε φορά. Αυτά έχω να θυμάμαι, ειδκά στο ξεκίνημα. Επιμονή, αμέτρητος χρόνος, μάχες και αντιδικίες, άμυνες απέναντι σε γνωστούς και άγνωστους εχθρούς, αφού κάθε τι που τείνει να δημιουργήσει όμορφες συνθήκες, συνήθως αντιμετωπίζεται εχθρικά. Περισσότερος χρόνος (κλεμμένος από την καθημερινότητα και την προσωπική μου ζωή), περισσότερο πείσμα και επιμονή, υπομονή και ένταση για να μη χαθεί ούτε μέρα ως απάντηση. Πάντοτε με ανιδιοτέλεια, πίστη και αγάπη για ένα κοινό στόχο όλων όσων με εμπιστεύτηκαν. Για κάθε εμπόδιο, για κάθε πρόβλημα και κάθε δυσκολία, ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα φίλου ή φίλης από την παρέα ήταν παραπάνω από αρκετό. Αρκετό για να ξεχάσω κάθε σκέψη να εγκαταλείψω την προσπάθεια, σκεπτόμενος ότι αυτή δεν έχει νόημα. Αρκετό για να θυμηθώ το νόημα όταν ο κόσμος γύρω το έχανε μέρα τη μέρα. Ποτέ εγωιστκά, αλλά με πείσμα, ποτέ εγωκεντρικά, αλλά πάντοτε στο όνομα του Συλλόγου. Ποτέ περιμένοντας εύσημα, αλλά προσδοκώντας αποτέλεσμα. Ποτέ κρίνοντας αρνητικά τις αποτυχίες άλλων, αλλά διδασκόμενος από τις επιτυχίες έτερων. Πάντα σε βάρος της προσωπικής μου γαλήνης και ισορροπίας. Αν και είναι αδύνατον να γίνουν όλα σωστά, όπως και το να μη καταδικαστείς για το μικρότερό σου ίσως παράπτωμα. Ανθρώπινη φύση λέγεται, καμία έκπληξη. Κανένα παράπονο. Ήρθε όμως η μέρα που οι προσωπικές αξίες και ήθος βγήκαν στην επιφάνεια, αναμενόμενα θα έλεγα.
Ήρθε η μέρα δηλαδή, που αποφάσισα να απέχω από το νέο Διοικητικό Σχήμα του Συλλόγου και οφείλω πλέον να εξηγήσω τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτό. Το οφείλω σε όσους και όσες από εσάς με καθαρή σκέψη, ανιδιοτελές ενδιαφέρον και στήριξη επί δύο ολόκληρα χρόνια κατφέρατε να με συγκινείτε με τον τρόπο που με πλησιάσατε. Με τον τρόπο που χωρίς να γνωρίζετε καν τις δυσκολίες, με κρατήσατε ενεργό. Με τον τρόπο που άθελά σας με αναγκάσατε να αντέξω και να μην εκφράσω ποτέ αυτές τις δυσκολίες. Με τον τρόπο που με αγαπήσατε εν τέλει. Ήμουν και θα είμαι παντοτινά ευγώμων σε όλους και όλες εσάς λοιπόν!
Για να βάλουμε τα πράγματα σε ένα πλαίσιο τώρα, τέσσερις βασικές αρχές ορκίστηκα να υπηρετήσω όταν αποφάσισα να αναλάβω την καθ΄ όλα τιμητική θέση του Προέδρου των Αραφηνείων Δρομέων, οι οποίες και έπαψαν να υπηρετούνται κατά το τελευταίο διάστημα, παρόλο που αρνιόμουν πεισματικά να το αποδεχτώ.
Πρώτον: Ορκίστηκα να πολεμήσω όσο μπορώ ώστε να γεφυρωθεί οποιοδήποτε χάσμα μεταξύ του δρομικού κινήματος της πόλης μας (πόλη μου θεωρώ τη Ραφήνα, παρότι ξένος) και των οικείων τοπικών αρχών, αθλητικών Συλλόγων, επαγγελματιών του χώρου, αλλά και εξειδικευμένων επιστημόνων, προς κοινό όφελος όλων μας. Δύσκολο το έργο, καθόσον ο κλειστός χαρακτήρας της μικρής μας κοινωνίας κουβαλά εκκρεμότητες, πολιτικές σκοπιμότητες και χρόνια διαπροσωπικά νοσήματα. Ο ρομαντισμός δεν ήταν αρκετός, παρόλα αυτά μικρά βήματα από πλευράς μου έγιναν, σε βάρος μάλιστα προσωπικών μου σχέσεων και συνεργασιών, για το καλό του Συλλόγου, το οποίο και έβαζα πάνω από μένα.
Δεύτερον: Υποσχέθηκα να φροντίσω και εγώ, εί δυνατόν να μη χαθεί ο χαρακτήρας της παρέας που γαλούχησε τα περισσότερα μέλη αυτής της οικογένειας, όπως αρεσκόμαστε να αποκαλούμε, ώστε να πααμείνουμε ενωμένοι, δυνατοί και στοχευμένοι για την κάθε επόμενη ημέρα. Πόσο μάλλον, καθώς παρά τις απόλυτα δυσμενείς συνθήκες αυτών των δύο ετών, η παρέα κατάφερε να μαγαλώσει τόσο πολύ, που ακόμη και οι ίδιοι να αναρρωτιόμαστε. Που τόσος νέος κόσμος αγκάλιασε και βρήκε συντροφιά σε αυτό το εγχείρημα, που του άλλαξε εν γένει τη ζωή. Πόσο όμορφη διαπίστωση, αλήθεια! Παρόλα αυτά, είδα με λύπη να χαλάει η παρέα. Το στέκι άδειαζε, αντί να γεμίζει, τα ομαδικά Long Runs του Σαββατοκύριακου αντικαταστάθηκαν από blocks εκκίνησης, ανάλογα με τη δυναμική του κάθε group. Δεν έκρινα ποτέ το έργο και τα οφέλη των δομημένων προπονήσεων, αλλά δικαιούμαι να κατακρίνω το γεγονός ότι αλλοίωσαν το χαρακτήρα της παρέας και άλλαξαν τις ατομικές προτεραιότητες, σε βάρος αυτής.
Τρίτον: Δεσμέυτηκα να μη συμβεί ή να μη δοθεί ποτέ η εντύπωση ότι ο Σύλλογος απέκτησε ή τείνει να αποκτήσει προσωποκεντρικό χαρακτήρα, ακόμη και αν η εντύπωση αυτή είναι λανθασμένη ή έχει επικοινωνηθεί εσκεμμένα κατ’ αυτό τον τρόπο. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπέγραψα ποτέ καμία ενέργεια και κανένα έργο με το όνομά μου. Το έργο δε τεράστιο. Σε συλλογικό αλλά επιτρέψτε μου να πω (τώρα που μπορώ) κυρίως σε ατομικό επίπεδο. Όχι, δε καρπώνομαι το έργο της ομάδας, αλλά μου είναι αδύνατο να δεχτώ ότι κρίνομαι ως εγωκεντρικός από αμέτοχα στο Σύλλογο πρόσωπα. Ακόμη περισσότερο δε, όταν δε προστατεύομαι εδώ και πολύ καιρό από πρόσωπα που γνωρίζουν την πραγματικότητα. Η σιωπή οφελεί ενίοτε, αλλά κυρίως οφελεί αυτούς που δε σιωπούν. Για εμένα μπορεί να μιλήσει το αποτέλεσμα, σε όποιον και όποια έχει την κρίση να αξιολογήσει το έργο. Δε μετανιώνω ούτε για ένα χαμένο λεπτό της ζωής μου, από τη στιγμή που το αφιέρωσα σε αυτό το εγχείρημα. Δε μετανιώνω καν που δε μίλησα ποτέ εγωκεντρικά. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και τιμής.
Τέταρτον και -ίσως- βασικότερο από όλα: Χρεώθηκα να κάνω ότι μπορώ ώστε μέσα από τον ουσιαστικό ρόλο των Διοικητικών Οργάνων του Συλλόγου και δει τον προσωπικό μου, το έργο να παράγεται σχεδόν αποκλειστικά από τα θεσμικά όργανα, αλλά να αποφασίζεται και να απολαμβάνεται ως τελικό προϊόν από τα μέλη μας. Οι ιδέες ήταν πάντοτε ωφέλιμες και καλοδεχούμενες, το ίδιο και η βοήθεια των μελών. Αλλά δεν εννοώ τα απουσιάζοντα μέλη, παρά μόνο τα ενεργά, που προτεραιότητα είχαν τις Τετάρτες τους να έρχονται στο Στέκι της παρέας, προκειμένου να εκθέσουν τις απόψεις τους και να στηρίξουν με μια κουβέντα το δύσκολο έργο μας, πέρα από τα υπόλοιπα. Να εκφράσουν τυχόν αντιθέσεις και διαφωνίες, προκειμένου να ληφθούν υπόψη για αντίστοιχες προσαρμογές του σχεδιασμού μας. Ποτέ απόφαση δε πάρθηκε εν αγνοία των μελών, αλλά κυρίως της ολομέλειας του ΔΣ. Για τα υπόλοιπα μέλη (τα απόντα δηλαδή), δε μπορώ να εκφράσω παράπονο, αλλά ούτε δέχομαι κανένα επικριτικό σχόλιο. Δυστυχώς για μένα, το νέο σχήμα (των διευρυμένων αρμοδιοτήτων) που ανακοινώθηκε ότι δρομολογείται, δε με βρίσκει σύμφωνο, γι’αυτό και ήταν αδύνατον να τεθώ υποψήφιος ξανά, αφού θα ήταν -αν μη τι άλλο- υποκριτικό από μέρους μου να υπηρετήσω μια φιλοσοφία την οποία δε πρεσβέυω ως άνθρωπος πρωτίστως, ως γνώστης των απαιτήσεων έπειτα.
Κλείνοντας, αφού εκ του απυρόβλητου πλέον, μπόρεσα να καταθέσω την ψυχή μου, θέλω να ευχαριστήσω από βάθος καρδιάς τον καθέναν από εσάς που προανέφερα ξεχωριστά, ξέρετε ποιοι είστε και ξέρετε πολύ καλά ότι σας γνωρίζω κι εγώ και θα παραμείνω ατομικά και ξεχωριστά δίπλα σας. Για τα δεδομένα λάθη και παραλείψεις μου, σαφώς και οφείλω να απολογηθώ, χωρίς ναθέλω να αιτιολογηθώ. Να ευχαριστήσω επίσης το απερχόμενο ΔΣ για τη διετή συνεργασία μας, που μου χάρισε πολλά μαθήματα (θετικά, αλλά και σκληρά) και να ευχηθώ εξίσου ολόψυχα καλή επιτυχία στα καθήκοντα του νεοσύστατου ΔΣ, ιδιαίτερα δε, στα νέα του μέλη. Τέλος, για να μη παρεξηγηθώ, διατηρώ απαλλαγμένος από τυπικό ρόλο πια, την ίδια αγάπη και αφοσίωση στο εγχείρημα και εφόσον αποκατασταθούν οι (κατά τη δική μου γνώμη και θέση πάντοτε) παθογένειες, δεσμεύομαι να επανέλθω ακόμη πιο ενεργά από πριν, ώστε να πάμε πολύ πιο ψηλά αυτό που καταφέραμε να εκτοξεύσουμε μέσα σε δύο μόνο χρόνια. Σας ευχαριστώ όλους για τη στήριξή σας, ειλικρινά. Δηλώνω γαλήνιος, ήρεμος και ευτυχής. Έχω άλλωστε πολλές ξεχωριστές, μικρές ζωές ακόμη να ζήσω…
Με τιμή, αγάπη και πίστη για το μέλλον,
Αντώνης Τσιγκρέλης
